Κάτι μικρό για να μην ξεχνιόμαστε

"Και ναι.

Μετά από δύο χρόνια μοναξιάς και απομόνωσης βρίσκω το θάρρος να κάνω φίλους. Μετά από δύο χρόνια μεγάλης απομάκρυνσης από τον γύρω κόσμο και γενικότερα τους πάντες έχω βρει φίλους.

Ανθρώπους που θέλουν να περάσουν την μέρα τους μαζί μου, ένα Σάββατο βράδυ, ίσως και τις διακοπές των Χριστουγέννων αν όλα πάνε καλά." Αυτό περνάει από το νου μου καθώς μπαίνω στο αμάξι, καθώς φεύγω από το σπίτι της Μαριάννας. Μετά από τόσο καιρό νιώθω ανανεωμένη  χαρούμενη και έτοιμη για νέες εμπειρίες. Όμως δεν σταματάω να είμαι σε επιφυλακή και να φοβάμαι.

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να επιβιώσω.

Είχα ξαπλώσει και περίμενα να ακούσω τον χαρακτηριστικό ήχο των μηνυμάτων του skype. Όμως τίποτα. Γύρισα το κεφάλι και κοίταξα την οθόνη του υπολογιστή μου. "Πρέπει να αλλάξω φόντο" σκέφτηκα και ανακάθισα στο κρεβάτι μου. Έριξα μια πεταχτή ματιά στην στοίβα των σχολικών βιβλίων που ήταν πάνω στο γραφείο μου και αναστέναξα. Ούτε να τα κοιτάω δεν είχα όρεξη πια, αν και ήταν μόλις η αρχή. 
Σωριάστηκα στην καρέκλα μου και έπιασα ένα βιβλίο στην τύχη. 'ΙΣΤΟΡΙΑ'. "Τέλεια!" Ευτυχώς δεν ήταν κανένας σπίτι ώστε να με ακούσει να μονολογώ, αλλιώς θα με περνούσαν για τρελή, όχι ότι αυτό θα μου έκανε και καμία ιδιαίτερη εντύπωση. 
Όπως έπιασα το βιβλίο το άφησα. Κοίταξα την οθόνη του υπολογιστή και ακούμπησα βαριά το κεφάλι μου πάνω στο χέρι μου.
Δεν ένιωθα σαν να έκανα τίποτα, ξανά. Κάνοντας ένα αποδοκιμαστικό ήχο γύρισα τα μάτια μου στην λευκή πόρτα του δωματίου μου.
"Τι θα κάνω με την ζωή μου;" Αναρωτήθηκα, γέρνοντας πίσω το κεφάλι μου απολαμβάνοντας την ησυχία, η οποία δεν κράτησε πολύ. Μόλις άκουσα τα κλειδιά στην πόρτα όλο μου το σώμα ήταν σε στάση ετοιμότητας. Μισούσα το γεγονός ότι κάποιος θα ήταν από στιγμή σε στιγμή κοντά μου, ακόμα και αν ήταν οι ίδιοι μου οι γονείς, γιατί πολύ απλά μισώ τους ανθρώπους.

Κάποια μέρα θα τα καταφέρουμε μαζί

"Και πάλι εδώ με ένα αγαπημένο παλιόφιλο. Ένα άψυχο αντικείμενο, όμως, με μια τόσο υπέροχη και μαγική φωνή. Φίλε Sabo, τι σε προβληματίζει γλυκιέ μου; Γιατί είσαι τόσο μουντός; Φαντάζομαι ότι θέλεις αγκαλίτσα, έτσι;" Παίρνω έτσι το μπάσο στα χέρια μου και χαϊδεύω γλυκά το μακρύ λαιμό του. Τοποθετώ τα δάκτυλά μου πάνω στις χοντρές χορδές και, προσπαθώ να παίξω ένα τραγούδι.Το μόνο που καταφέρνω είναι να δημιουργήσω ένα απαίσιο ήχο.
Ένας βαρύς αναστεναγμός ξεφεύγει από τα χείλη μου και γυρίζω να δω την μαύρη οθόνη του υπολογιστή μου. Έχοντας τον Sabo ακόμα στην αγκαλιά μου κουνάω το ποντίκι και βλέπω όπως πάντα 5 παράθυρα ανοιχτά. Youtube, bass tabs, wikipedia, Google και άλλο ένα μυστικό. Ανοίγω το skype όπως πάντα και απογοητεύομαι, καθόλου περιέργως όταν βλέπω ότι κανένας δεν ήταν εκεί.
Αγκαλιάζω τον Sabo σφιχτά και επιστρέφω στην εξάσκηση μου. Με τα δάκτυλα να με πονάνε όχι μετά από πολύ ώρα συνεχίζω να προσπαθώ να μάθω αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι. Όμως η μουσική από το ράδιο με κάνει να αποσυγκεντρώνομαι, όπως και η ηλεκτρική σκουπα της μητερας μου.
Κάνω λάθος μια χορδή και την χτυπάω καταλάθος με το νύχι μου. Νιώθω να έχω μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπο μου. Μια έκφραση πόνου, αηδίας και μίσους προς εμένα.
Σηκώνω το μπάσο μου απαλά και ακουμπάω το μάγουλό μου πάνω στο λαιμό του. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μυρίζω την ιδιαίτερη μυρωδιά του ξύλου.
"Κάποια μέρα, ίσως μπορέσουμε να τραγουδήσουμε μαζί." ψιθυρίζω και το ακουμπάω απαλά, σαν να ήταν παιδί στο κρεβάτι μου.

Απλώς περιμένω...

Κοιτάω έξω από το παράθυρό μου, πίσω από τον υπολογιστή μου. Το μόνο που βλέπω είναι στύλοι της ΔΕΗ και κτήρια. Μα μπορώ τουλάχιστον αν δω και λίγο από το μπλε του ουρανού. Νιώθω καλά που  μπορώ να δω αυτό. Μετά από μερικά λεπτά επιστρέφω στα βιβλία μου, άλγεβρα από τα δεξιά και αγγλικά από τα αριστερά.
"Ανοησίες" λέω και βάζω τα ακουστικά μου. Αρχίζω κι εγώ το διάβασμα μου αλλά ρίχνω και μερικές ματιές στην οθόνη του υπολογιστή μου. " Ή εγώ δεν μπορώ να συγκεντρωθώ ή απλώς δεν θέλω...Ναι, εγώ δεν θέλω." Βάζω την άλγεβρα στην άκρη και αρχίζω να αντιγράφω τις λέξεις που έχουμε σαν ορθογραφία στα αγγλικά.
Μέτα από περίπου 20 λέξεις σταματάω την μουσική και αρχίζω να χαζεύω στο internet. Ανοίγω το skype,αλλά κανένας δεν είναι online. Το facebook το έχω βαρεθεί και ελάχιστα το ελέγχω πια. Αναστενάζω ελαφρώς και κοιτάω τα βιβλία των αγγλικών που κείτονται μπροστά μου.
"Δεν έχω άλλη επιλογή πια." Λέω ξαναδιαβάζοντας την μουσική να παίζει. Κοιτάω τα βιβλία των αγγλικών και αρχίζω να προσπαθώ να ξεκαθαρίσω το νόημα των στοίχων στο μυαλό μου, αλλά απλώς αποσυντονίζομαι περισσότερο. Χαζεύω τα πράγματα στο δωμάτιο μου, όλα αυτά τα βιβλία πιυ έχω διαβάσει, μερικά CD που κατάφερα να αγοράσω και τέλος το μάτι που πέφτει πάνω στα νέα μου παπούτσια . Κάτι απλά τακούνια που η μητέρα ,που συμφώνησε να τα πάρω. Έτσι λοιπόν τα δοκιμάζω και αρχίζω να ξαναδιαβάζω. "Ίσως κάνω μπάνιο μόλις τελειώσω" σκέφτομαι, "ώστε να έχω χρόνο το βράδυ να μιλήσω με τους φίλους μου."

Διαγράφοντας τον κόσμο; Ίσως.

Κλείνω τα μάτια μου και προσπάθω να χαθώ μέσα στην μουσική μου. Προσπαθώ να διαγράψω τον κόσμο γύρω μου, όλους τους εκνευριστικούς ήχους που διαλύουν την αρμονία της μουσικής που ακούω. Πιέζω τα ακουστικά στα αυτιά μου θέλοντας να διώξω όλες μου τις σκέψεις μέσα από το κεφάλι μου. Όλες αυτές τις μικρές λέξεις, φράσεις, κείμενα, που ακούω και καταλαβαίνω αλλά δεν βλέπω, δεν διαβάζω.
Είμαι έτοιμη να αρχίσω να ουρλιάζω από την αγανάκτηση μου, αλλά δεν τολμάω." Όχι όσο είναι οι γονείς μου εδώ.Όχι όσο ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που ίσως μ'ακούσουν." Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό μου. Και μετά, ξαναεμφανίζεται στο μυαλό μου εκείνος.
"Γιατί;!" Λέω επιτέλους και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου. "Γιατί, γιατί, γιατί;!" Θέλω να τον ξεχάσω, ή μάλλον να τους ξεχάσω. Δεν υπάρχει περίπτωση  να νιώθω εγώ έτσι.
Κοιτάω απλώς τα άδεια μου ΄ χεριά. "Δεν γίνεται να είμαι εγώ αυτή. Δεν νιώθω εγώ έτσι. Ποτέ. Και δεν θέλω να νιώσω έτσι, πότε." μουρμουρίζω και γίνομαι ένα κουβάρι. Κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα. Κρύβομαι στον εαυτό μου.
Είχα γυρισμένη την πλάτη μου στον υπολογιστή μου. Δεν ήθελα να είμαι άλλο εκεί, αλλά τότε ένα κάποιος μου έστειλε ένα μήνυμα στο skype. Σηκώθηκα και έκατσα βαριά στην καρέκλα. "Τι είναι τώρα Μαρίνα;" Υπέθεσα και είπα ανοίγοντας το παράθυρο με το μήνυμα. Και όντως ήταν η Μαρίνα. "Όπως πάντα, γλυκιά μου." Χαμογέλασα και της απάντησα.